ขัง

บางที
การได้อยู่คนเดียวอาจดีที่สุด ณ เวลานี้



ถึงเวลาลงกลอนเพื่อผ่อนพัก
ปิดสลักประตูอยู่อย่างเงียบ
ทิ้งเบื้องหลังเอาไว้ให้เฉยเชียบ
ดำเนินเรียบปล่อยไปในรอยกรรม...


ลงสลักให้สนิทเน้นปิดแน่น
ทั้งความแค้นขุ่นเคืองเรื่องเจ็บช้ำ
ฝังให้ลึกลืมเลือนอย่าเตือนจำ
ควรเก็บงำกล้ำกลืนแม้ฝืนทน...


แทนความเงียบมืดมิดดั่งมิตรแท้
เหงาดูแลซึมซับความสับสน
เศร้าเป็นเพื่อนเรียนรู้คู่ทุกข์ทน
เปรียบหมองหม่นคอยเตือนเหมือนห่วงใย...


กักขังตนในห้องแคบไว้แบบนั้น
ลงกลอนลั่นประตูอยู่ภายใน
เก็บตัวตนซ่อนเร้นความเป็นไป
ปกปิดไว้อย่ารับรู้สู่สังคม...

การเริ่มต้น

คือการเริ่มต้น
อืม...
เริ่มต้น เขียน Blog เพื่อระบายบางสิ่ง...



"เหลือเพียงแค่เศษหัวใจในวันนี้
บนวิถีไม่ปรากฏความสดใส
มีทุกข์เศร้าเคียงข้างร่วมทางไป
เลือกมีไว้ยึดเหนี่ยวคือเดียวดาย"

มีเบื้องหลังครั้งอดีตมากรีดเฉือน
เป็นรอยเปื้อนเตือนใจไม่เคยหาย
บทละคอนบางตอนย้อนดูคล้าย
ภาพผู้หญิงอิงนิยายความหมายมี

เล่นทุกบท ทุกตอน ละคอนเน่า
เหม็นคลุ้งเคล้าเรื่องร้ายมาป้ายสี
บทเมียน้อย เมียหลวง ทวงสามี
อาจบางที เป็นนางเอก ทุเรศจริง

ครบทุกรสบทละคอนทุกตอนเน่า
แอบซ่อนเงาร้าวเรียบอยู่เงียบนิ่ง
เปรียบชีวิตนางร้ายหมายอ้างอิง
คือชีวิตของ "ผู้หญิงอิงนิยาย"